Afscheid nemen bestaat niet, welkom terug wel!

Na een prachtig jaar vol geweldige mensen, momenten, eten, plekken en verschillende talen ben ik weer in Nederland!

In Chili heb ik de laatste 3 weken nog erg veel gedaan. Een groot verjaardagsfeest met verkleedkleren voor mijn gastvader en de laatste keer naar school, wat eigenlijk nog best wel verdrietig was. Mijn klas had voor mij en het Franse meisje in mijn klas een filmpje gemaakt met allemaal leuke foto’s, we hadden een lunch met broodjes, koekjes en chips, de klas was mooi versierd en we kregen een leuk cadeau: een fotolijst met een foto van onze hele klas. Heel erg leuk!

Mijn zusje van mijn eerste gastgezin ging ook op uitwisseling. Ik had haar ontmoet voordat ze wegging en ze kwam weer thuis voordat ik wegging! Dus ben ik meegegaan naar het vliegveld om haar op te halen. Heel apart, maar erg leuk!
Verder ben ik heel veel op het vliegveld geweest om afscheid te nemen. Het afscheid van Kennedy en Chantal viel mij ook behoorlijk zwaar, maar we hebben nog steeds leuke gesprekken via Facebook en Skype!

Voordat ik het vliegtuig in kon gaan, was er veel voorbereiding nodig. De laatste dingetjes en souvenirtjes kopen, koffers inpakken en dan ook nog de laatste keer afspreken met vriendinnen en lunchen bij mijn families.
De laatste nacht heeft mijn gastzusje bij mij in bed geslapen, gewoon gezellig samen voor de laatste keer. Toen ik wakker werd kon ik ook niet meer slapen, ik was best zenuwachtig. De laatste dingen in de supermarkt gekocht en dat nog met moeite in de koffers stoppen. En toen op naar het vliegveld.

Ik had twee koffers van samen 53 kilo en nog eens 3 tassen als handbagage. Want ja, aan alles zit een goede herinnering, dus eigenlijk kon in niks weggooien. En toen moest ik echt afscheid nemen. Huilend heb ik mijn vriendinnen en families een dikke knuffel gegeven en ben ik door de douane gestapt. Dat was een zwaar moment, maar afscheid nemen bestaat niet! Ik ga zeker nog een keer terug naar Chili, wat voor mij nu echt mijn tweede huis is geworden. En gelukkig komen sommige mensen ook nog deze kant op, dan kan ik ze alles van Nederland (en Europa, want dat is, vergeleken met Chili, toch zo klein) laten zien!
Na een lange, vermoeiende, maar goede reis van 28 uur, met overstap in Atlanta en Boston, stapte ik zaterdagochtend om half 6 al op Nederlandse bodem. Ik was toch wat nerveus, maar toen ik door de deuren liep en al mijn vrienden en familie met spandoeken zag staan wist ik dat alles goed zat. Mijn moeder kwam er natuurlijk al aangerend en mijn vader er achteraan! Wat een apart gevoel om je ouders, broer, zus en vrienden weer in het echt te zien en een dikke knuffel te geven, maar ook een heel goed, fijn en vertrouwd gevoel.
Ik heb direct maar even verteld dat ik zo’n anderhalve maand geleden heb gebungeejumpt, 35 meter naar beneden springen met alleen een elastiek aan je enkels. Wat was dat gaaf, maar niemand wist het nog, haha!

Op de terugreis naar huis zijn we nog even langs het strand en familie geweest. Daarna op naar huis, waar een groot spandoek hing met ‘Welkom thuis lieve Hil’ erop, hartstikke leuk! Direct het hele huis doorgelopen om te kijken of er nog wat veranderd was. Er zijn wel wat dingetjes anders, maar het voelt nog als normaal.
Mijn familie heeft mij de hele dag wakker gehouden en samen met mijn zus heb ik direct al mijn koffers geleegd en mijn kamer wat opgeruimd. Natuurlijk hangen er inmiddels al foto’s uit Chili in mijn kamer en hangt de Chileense vlag er ook al.
Ik had al tegen mijn vader gezegd dat ik de volgende dag wel een stukje door Winschoten en omgeving wou fietsen. Zo gezegd, zo gedaan: wij gingen lekker op de fiets door Winschoten en Blauwe Stad. Mijn vader zei, dat als ik nog ergens heen wou, dat we dat wel een andere keer konden doen, want mijn oom en tante zouden ook nog even op bezoek komen. Nou vooruit, op naar huis. Toen ik thuis eenmaal de deur van de poort open deed, schrok ik me kapot! ‘WELKOM THUIS’ werd erg keihard geroepen door allemaal vrienden, familie en kennissen die bij mij in de tuin stonden. Was er dus een surpriseparty voor mij georganiseerd en ik heb helemaal niks doorgehad. De tuin was versierd met de Chileens vlag, spandoeken en vlaggetjes, erg leuk! De barbecue stond aan en we hebben een gezellige middag gehad!

Het is helemaal niet raar om weer thuis te zijn. Het is heel normaal om ’s ochtends weer in je eigen bed wakker te worden, alhoewel ik gister wel wakker werd en in het Spaans dacht.. Sowieso is de taal nog wel wat moeilijk, zo kan ik bijvoorbeeld niet zo snel op bepaalde Nederlandse woorden komen. Ook Engels komt er hier en daar nog wel uit.
Het is wel heel raar om alle spulletjes die je in een heel jaar hebt verzameld, nu in je eigen kamer te zien. Ik heb het gevoel dat deze dingen hier in Nederland geen waarde hebben. Alleen ík weet wat er bijzonder aan is en dat is alleen maar een herinnering. Maar wel een hele goede herinnering!

Ik heb geregeld contact met Chili en andere landen om nog even gezellig bij te kletsen, want het is waar: afscheid nemen bestaat niet! Maar ik heb gemerkt dat een welkom terug zeker wel bestaat en dat dat één van de beste dingen is die je kunt horen na een lang jaar vol goede herinneringen uit Chili.